19. فرجام نبوت (1)
راهى كه انبياء مردم را بدان دعوت مىكنند، راهى طبيعى و فطرى انسان است و حركت
مردم در آن راه حركتى طبيعى است و لذا با سرعت و سهولت بيشترى انجام مىگيرد.
نظامهاى جابر و جاهلى كه مردم را از اين راه دور مىكنند، كارى برخلاف طبيعت و
فطرت آدمى انجام ميدهند بهمين جهت ناپايدار و محكوم به زوال اند.
از اين جا مىتوان فرجام كار انبياء و نبوتها را دانست...
برخلاف نظرهاى تنگ مايه و سطحى؛ حركت انبياء حركتى ناموفق نبوده و باطل كه راه
مخالف انبياء است بر تاريخ بشرى و سير آن حكومت نداشته است و اين انبياء الهى
بودهاند كه از آغاز تا كنون توفيق يافتهاند بشر را مجموعا در همان مسيرى كه خود
مىخواستهاند هدايت كنند... و از اين پس نيز تا آخر جهان بر همين قياس و قرار
خواهد بود.
هر كدام از اين پيام آوران حق، در قطعهاى از اين نوار ممتد - نوار تاريخ - بشر را
بپيش رانده و سير او را به سوى هدف خلقت انسان كه تعالى و تكامل جامعه بشرى است،
تسهيل و تسريع كرده اندو هنگامى كه پس از روزگارى تلاش و مبارزه بى امان از اين
جهان - بهر وضع و بر اثر هر علتى - رخت مىبستهاند، در آخرين نقطه مأموريت و رسالت
خود، بار امانت خدائى - امانت هدايت بشر - را به رسول و مأمور بعد از خود سپرده و
خود موفقانه چشم برهم نهادهاند... و چنين شده است كه در اين دوران تاريخ، بشر از
هميشه عمر ممتد خود، بر اثر هشيارى و آگاهى - كه همان نيز از آثار دعوت پيامبران
است - به راه آنان خوشبينتر و به هدف آنان نزديكتر است... و بر همين منوال، اين
سير طبيعى ادامه خواهد يافت تا روزى كه به دست آخرين حجت الهى، آخرين گام در راه
تربيت و ارشاد بشر برداشته شود و بشريت بى هيچ مانع و رادعى در بزرگراه تعالى و
تكامل بى پايان خويش گام گذارد و با سرعتى بيش از هميشه به حركت مبارك خويش ادامه
دهد...
و اينست فرجام واقعى نبوتها و راهشان...
نكته بسيار مهم آن اينست كه موفقيتهاى مرحلهاى در گرو دو عامل بسيار تعيين كننده
است: ايمان و صبر.
شكستهاى اثناى راه بر اثر فقدان اين دو عامل و پيروزهاى درخشان بر اثر به كار
گرفتن آن بوده است... آيات اميد بخش و سنت نماى زير، بخشى از آيات مبشر قرآن در اين
زمينه است:
قل الله خالق كلى شىء و هو الواحد القهار بگو خدا
است آفريننده هر چيز و او يگانه مقتدر است.
انزل من السماء ماء فسالت اودية بقدرها از آسمان آبى
فرستاد پس روان گشت جويبارهائى باندازه خود.
فاحتمل السيل زبدا رابيا پس اين سيل، كفى انبوه و
نمايان را با خود حمل كرد.
و مما يوقدون عليه فى النار ابتغاء حلية او متاع زبد مثله
و آنچه را در آتش مىافروزند (همچون آهن يا ديگر مواد معدنى) تا پيرايه يا كالائى
به دست آورند، نيز، كفى همانند آن هست.
كذلك يضرب الله الحق و الباطل خدا حق و باطل را
بدينگونه مىنماياند.
فاما الزبد فيذهب جفاء اما آن كف، هرز مىرود و نابود
و متلاشى مىگردد.
و اما ما ينفع الناس فيمكث فى الارض و اما آنچه مردم
را سود مىدهد (مانند آب جويبار يا فلز و ماده معدنى) در زمين باقى مىماند.
كذلك يضرب الله الامثال اينگونه خداوند مثلها را
نمودار مىسازد.
للذين استجابوا لربهم الحسنى براى آنانكه به پروردگار
خويش پاسخ مثبت گويند، نيكوترين فرجام است.
والذين لم يستجيبو اله و آنانكه بدو پاسخ مثبت
ندادهاند...
لو ان لهم ما فى الارض جميعا و مثله معه لافتدوا به
اگر همه ثروت و قدرت روى زمين را با همانند آن، مالك باشند حاضرند آن را فديه دهند
(تا از فرجام بد خويش در امان بمانند.)
اولئك لهم سوء الحساب و براى ايشان حسابى ناخوش آيند
است.
و مأويهم جهنم و بئس المهاد پناهگاه آنان دوزخ است و
چه بد جايگاهى است. (رعد / 16 - 18)
و لقد سبقت كلمتنا لعبادنا المرسلين بيقين كه فرمان
ما از پيش صادر گشته براى بندگان فرستادهمان.
انهم لهم المنصورون كه بيگمان هم ايشان يارى شدگان
مىباشند.
و ان جندنا لهم الغالبون و بيگمان سپاه ما پيروزمندان
مىباشند.
فتول عنهم حتى حين پس از آنان روى بگردان تا زمانى.
و ابصرهم فسوف يبصرون و به آنان بنگر كه در آينده
آنان خود نيز خواهند نگريست.
افبعذابنا يستعجلون آيا در عذاب ما شتاب مىگيرند؟
فاذا نزك بساحتهم فساء صباح المنذرين چون بر ايشان
فرود آيد، بدا بروزگار بيم داده شدگان.
و تول عنهم حتى حين و از آنان روى بگردان تا زمانى.
و ابصر فسوف يبصرون و به آنان بنگر كه در آينده، آنان
خود نيز خواهند نگريست.
سبحان ربك رب العزة عما يصفون منزه و مبرا است
پروردگار تو - صاحب عزت و قدرت - از آنچه توصيف مىكنند. (صافات / 171 - 180)
20. فرجام نبوت (2)
كوته سخن درباره فرجام نبوتها آن است كه در مرحلهها و فصول تاريخ، هرگاه دعوت
انبياء، با ايمان و صبر كامل از سوى خود و پيروان آنان همراه بوده، پيروزى و موفقيت
نصيب آنان شده و به ايجاد محيط متناسب و نظام مطلوب و برانداختن نظام جاهلى، توفيق
يافتهاند. انبياء عموما - حتى آنها كه بظاهر با شكست مرحلهاى مواجه گرديدهاند -
در خط سير عمومى نبوت، به هدف و مقصود خود كه بالا بردن سطح انديشه و روحيه انسانها
و آماده ساختن آنان براى رسيدن به مرحله بعدى است، دست يافتهاند.
اين حقيقت را قرآن با بيانهاى گوناگون، چه در ضمن گزارش ماجراى پيامبران و چه در
رديف حقايقى مربوط به عموم انبياء براى آگاهى و دلگرمى پيامبر خاتم
(صلىاللهعليهوآله) و مسلمانان و همه كسانيكه در راه انبياء گام خواهند زد،
آشكارا بيان فرموده است:
انا لننصر رسلنا و الذين امنوا ما بطور حتم و يقين،
پيامبران خود و آنكسانى را كه ايمان آوردهاند، يارى خواهيم كرد.
فى الحيوة الدنيا و يوم يقوم الاشهاد در اينجهان و هم
در روزيكه گواهان بپا مىخيزند.
يوم لا ينفع الظالمين معذرتهم روزى كه پوزش خواهى
ستمگران به آنان سودى نمىبخشد.
و لهم اللعند و لهم سوء الدار و آنان را دورى و
محرومى از رحمت خدا و نيز سر منزلى شوم، نصيب مىگردد.
و لقد اتينا موسى الهدى همانا به موسى هدايت و ره
يافتگى بخشيديم.
و اورثنا بنى اسرائيل الكتاب هدى و ذكرى لاولى الالباب
و براى بنى اسرائيل، كتاب را بجا نهاديم كه مايه هدايت و راه يابى و آگاهى خردمندان
بود،
فاصبر ان وعد الله حق پس استقامت و صبر كن، كه بيگمان
وعده خدا (بر پيروزى و نصرت) حق است.
و استغفر لذنبك و سبح بحمد ربك بالعشى و الابكار و از
خطاى خود پوزش طلب (در صدد جبران خطاهاى گذشته باش) و صبح و شام پروردگارت را ستايش
و تسبيح گوى. (مومن 51 - 55)
سوره انبياء، سرود پيروزى انبيا، و شكست و ناكامى جباران و معاندان و معارضان
ايشان است:
و كم قصمنا من قرية كانت ظالمة و چه بسيار آبادىها و
جامعههاى ستمگر را درهم شكستيم.
و انشأنا بعدها قوما اخرين و پس از آنان، مردمى و
گروههائى ديگر، پديد آورديم.
فلما احسوا بأسنا اذا هم منها يركضون ستمگران چون خشم
و عذاب ما را احساس مىكردند بيدرنگ پاى بگريز مىنهادند.
لا تركضوا و ارجعوا الى ما اترفتم فيه مگريزيد! و به
سوى تنعم گاههاى خود باز گرديد!
و مساكنكم لعلكم نسئلون و به سوى منازلتان! ممكن است
مورد پرسش قرار گيريد!! (آيه / 11 - 13)
و پس از چندين آيه، آنجا كه سخن به ماجراى ابراهيم مىرسد:
قلنا: يا ناركونى بردا و سلاما على ابرهيم گفتيم: اى
آتش، خنك و گوارا شو بر ابراهيم.
و ارادوا به كيدا فجعلناهم الاخسرين براى او دشمنى اى
تهيه ديدند، پس ما آنانرا بسختترين زيانها دچار ساختيم.
و نجيناه و لوطا الى الارض التى باركنا فيها للعالمين
او و لوط را نجات بخشيده و به سرزمينى كه براى جهانيان مبارك و فرخنده ساخته بوديم،
منتقل كرديم.
و وهبنا له اسحق و يعقوب نافلة و بدو اسحق را داديم و
يعقوب را كه نوه او بود.
و كلا جعلنا صالحين و همگى را شايستگان ساختيم.
و جعلناهم اثمة يهدون بامرنا و آنان را پيشوايان و
امامانى قرار داديم كه بر طبق فرمان ما هدايت مىكردند.
و اوحينا اليهم فعل الخيرات و اقام الصلوة و ايتاء الزكوة
و به آنان انجام كارهاى نيك و به پاداشتن نماز و پرداختن زكات را آموختيم.
و كانوا لنا عابدين و آنان عبادتگران و بندگان ما
بودند. (آيات: 69 - 73)
21. تعهد ايمان به نبوت
در پايان مباحث نبوت، عملىترين مسئله قابل طرح، آنست كه با توجه به فلسفه نبوت و
مفاد و روح و معناى آن، قبول دعوت نبى، ملازم با قبول تعهدى حتمى و اجتنابناپذير
مىباشد. يعنى پذيرنده دعوت نبى بايد همان راهى را كه نبى در آن گام نهاده تعقيب
كند و در انجام مسئوليتى كه او به عهده گرفته وى را يارى دهد.
اين در حقيقت نشانهاى براى ايمان او به نبوت نبى است.
نبوت، قلمرو فكرى تازهاى بوجود مىآورد، انديشهاى و راهى تازه و هدفى تازه را
مطرح مىكند، آنكسى مومن است كه آن انديشه را بپذيرد، آن هدف را بجويد و آن راه را
بپويد. براى مخالف بودن، مخالفت كردن لازم نيست، موافقت و همراهى نكردن كافى است.
در جبهه بندى ميان نبى و معارضانش، هر كه در ميانه باشد نيز با نبى و از او نيست و
هر كه با او نباشد بر اوست.
اين حقيقت ضمن دهها آيه قرآن، رسا و ترديدناپذير، اعلام شده است:
ان الذين امنوا و هاجروا همانا كسانيكه ايمان آوردند
و هجرت كردند.
و جاهدوا باموالهم و انفسهم فى سبيل الله و بوسيله
جان و مال در راه خدا مجاهدت نمودند.
و الذين اوواو نصروا و كسانيكه پناه دادند و يارى
كردند.
اولئك بعضهم اولياء بعض اينان بعضى شان، پيوستگان و
هم جبهگان بعضى ديگرند.
و الذين امنوا و لم يهاجروا مالكم من ولايتهم من شىء حتى
يهاجروا و آنانكه ايمان آوردند ولى مهاجرت نكردند شما را با آنان پيوستگى و
ارتباطى نيست مگر وقتى مهاجرت كنند.
و ان استنصروكم فى الدين فعليكم النضر الا على قوم بينكم و
بينهم ميثاق و اگر اين دسته از شما يارى خواستند بايد ياريشان كنيد، مگر
آنكه بر ضد مردمى باشد كه با شما پيمان صلح دارند.
و الله بما تعملون بصير و خدا به آنچه مىكنيد بينا
است.
و الذين كفروا بعضهم اولياء بعض و كسانى كه كفر
آوردند، بعضى، هم جبهگان و پيوستگان بعضى ديگرند.
الا تفعلوه تكن فتنة فى الارض و فساد كبير اگر چنين
نكنيد در زمين فتنه و فسادى بزرگ پديد خواهد آمد.
و الذين امنوا و هاجروا و جاهدوا فى سبيل الله
كسانيكه ايمان آوردند و هجرت كردند و در راه خدا جهاد نمودند.
والذين اوواو نصروا اولئك هم المومنون حقا و كسانى كه
پناه دادند و يارى رساندند. آنهايند مومنان راستين.
لهم مغفرة و رزق كريم براى آنهاست مغفرت و روزى
بزرگوارانه.
والذين امنوا من بعد و هاجروا و جاهدوا معكم فاولئك منكم
و آنانكه ايمان آوردند و پس از شما هجرت كردند و با شما به جهاد آمدند، از شما (و
با شما)يند. (انفال / 72 - 76)
و اذ اخذالله ميثاق النبين و بياد آور كه خدا پيمان
از پيامبران گرفت.
لما اتنيتكم من كتاب و حكمة (بدينصورت كه:) از آنچه
از كتاب و حكمت بر شما فرو فرستاديم.
ثم جاءكم رسول مصدق لما معكم لتؤمنن به و لتنصرنه پس
از شما هرگاه پيامبرى آمد كه آنچه را شما داريد تصديق مىكرد لازم است كه بدو ايمان
آوريد و او را يارى كنيد.
قال اقررتم و اخذتم على ذلكم اصرى آيا بدين پيمان
اقرار كرديد و گردن نهاديد و از امت خود بر اينهمه از سوى من تعهد گرفتيد؟
قالوا اقررنا پيغمبران گفتند: اقرار كرديم و گردن
نهاديم.
قال فاشهدوا و انا معكم من الشاهدين گفت: پس گواه
باشيد و من نيز با شما از گواهانم.
فمن تولى بعد ذلك فاولئك هم الفاسقون پس هر كه پس از
اين پيمان، روى بگرداند اينان فاسقان خواهند بود. (آل عمران / 81 - 82)
مثل الذين حملوا التوريه ثم لم يحملوها داستان آنانكه
تورات به آنان داده شد اما آنان اين كتاب را متحمل نشدند
تعهدات آنرا نپذيرفتند.
كمثل الحمار يحمل اسفارا همچون داستان دراز گوشى است
كه كتابى چند را حمل ميكند.
بئس مثل القوم الذين كذبوا بايات الله چه نازيباست
داستان مردمى كه آيات خدا را تكذيب كردند.
و الله لا يهدى القوم الظالمين خدا مردم ستمگر را
هدايت نمىكند. (جمعه / 5)
ولايت
22. ولايت
انديشه و بينش نوينى كه بوسيله پيامبر از سوى خدا مطرح مىگردد و پيام زندگى نوينى
را مىدهد، در صورتى مىتواند رسالت بناى آنچنان زندگىاى را بانجام رساند كه نخست
در فكر و روان و عمل يك جمع متشكل و پيوسته، تحقق و عينيت بيابد.
اين جمع كه تشكيل جبهه متين و غير قابل نفوذى را
مىدهند لازم است هر چه بيشتر، وحدت و خلل ناپذيرى خود را استوار كرده و قويا سعى
كنند كه در جريانهاى فكرى و عملى مخالف، هضم و حل و نابود نشوند. اين منظور، مستلزم
آنست كه از هر گونه اتصال و وابستگىهاى ديگر - كه موجب تضعيف و كمرنگ شدن جبهه
مومن خواهد شد - بپرهيزند و در صورت لزوم و امكان، حتى روابط معمولى خود را نيز با
آنان بگسلند.
اين جبههگيرى و صف آرائى فكرى و عملى در عرف قرآن ولايت
(موالات، تولى) ناميده مىشود.
همين جمع پيوسته - كه سنگ زاويه جامعه اسلامى و پايه اصلى امت اسلامى است، آن
روزيكه به امتى نيرومند تبديل شد و جامعهاى بشكل و قواره اسلام پسند، بنا كرد باز
براى حفظ وحدت و يكپارچگى خود و جلوگيرى از نفوذ و اخلال دشمنان، لازم است اصل
ولايت را رعايت كند.
نكتهها و دقتهاى ولايت قرآنى را - كه به برخى از آنها در گفتارهاى بعد اشاره
خواهد شد - در آيات متعددى از قرآن بايد جستجو كرد:
يا ايها الذين امنوا لا تتخذوا عدوى و عدوكم اولياء
اى كسانيكه ايمان آوردهايد! دشمن من و دشمن خودتان را ولى
و هم جبهه خود مگيريد.
تلقون اليهم بالمودة كه پيام دوستى به آنان بفرستيد.
و قد كفروا بما جاءكم من الحق در حاليكه بانديشه حقى
كه بدان گرويدهايد، كفر و انكار نمودهاند.
يخرجون الرسول و اياكم ان تؤمنوا بالله ربكم پيامبر و
شما را از شهر و ديارتان برون مىرانند چرا كه به خدا - پروردگارتان - ايمان
آوردهايد.
ان كنتم خرجتم جهادا فى سبيلى و ابتغاء مرضاتى اگر
براى جهاد در راه من و به جستجوى خشنودى من بيرون آمدهايد - (بايد كه آنان را هم
جبهه مگيريد.)
تسرون اليهم بالموده و انا اعلم بما اخفيتم و ما اعلنتم
با آنان در نهان نرد دوستى مىبازيد با آنكه من به هر چه پنهان نموده يا آشكار
ساختهايد داناترم.
و من يفعله منكم فقد ضل سواء السبيل هر كه از شما
چنين كند از راه ميانه گمراه گشته است.
ان يثقفوكم يكونوا لكم اعداء اگر بر شما دست يابند
براى شما دشمنانى خواهند بود.
و يبسطوا اليكم ايديهم و السنتهم بالسوء و دست و زبان
خود را ببدى به روى شما خواهند گشود.
و ودوا لو تكفرون و بسى دوست ميدارند كه شما كافر
گرديد.
لن تنفعكم ارحامكم و لا اولادكم خويشان و فرزندانتان
به شما سودى نمىبخشند.
يوم القيمة يفصل بينكم روز قيامت ميان شما جدائى
مىافكند.
والله بما تعملون بصير و خدا به آنچه مىكنيد بينا
است.
قد كانت لكم اسوة حسنة فى ابرهيم و الذين معه در كار
و روش ابراهيم و همراهيانش براى شما سرمشقى نيكو است.
اذ قالوا القومهم انا براؤا منكم و مما تعبدون من دون الله
آنگاه كه به قوم خود گفتند: ما از شما و از هر آنچه بجاى خدا عبوديت مىكنيد، بيزار
و برى هستيم.
كفرنا بكم و بدا بيننا و بينكم العداوة و البغضاء ابدا حتى
تؤمنوا بالله وحده به شما كفر و انكار آورديم و ميان ما و شما دشمنى و كينه
پديد آمد (و چنين خواهد بود) تا وقتى كه به خداى يگانه ايمان آوريد. (ممتحنه / 1 تا 4 و بخشى از آيه 5)
23. پيوندهاى امت اسلامى
جبهه واحد و پيوستهاى كه در حقيقت، بانى مدينه فاضله اسلامى است پس از تشكيل واحد
عظيم امت، در سطح عموم مومنين و معتقدين به دين گسترش
مىيابد و اصل ولايت در موضعگيرىهاى داخلى و خارجى
امت اسلامى تجلى مىكند.
در داخل، همه آحاد و جناحهاى ملت موظفند كه با دقت و احتياطى تمام، نيروها را در
يك راه و به سوى يك هدف بسيج كرده و از تشتت و تفرق كه موجب هرز رفتن بخشى از
نيروهاست بشدت بپرهيزند.
و در خارج از هر گونه رابطه و پيمان و مودتى كه جهان اسلام را در خطر فرو دست شدن
و از استقلال محروم ماندن قرار دهد، اجتناب ورزند.
بسى روشن است كه حفظ و رعايت اين هر دو رويه ولايت
(اتصال و ارتباط و وابستگى داخلى و جدائى و تأثير ناپذيرى و عدم وابستگى خارجى)
مستلزم وجود يك قدرت متمركز و مسلط است كه در حقيقت، واحد تبلور يافتهاى از همه
عناصر مثبت و سازنده اسلام باشد (امام - حاكم اسلامى) و نيز مستلزم آنست كه
رابطهاى عميق و نيرومند، همه آحاد امت را به شخص حاكم (امام) يعنى محور اساسى
فعاليت و نشاط عمومى جامعه، پيوند زند و آنان را با او وابسته سازد... و در اينجاست
كه بعد ديگرى از ابعاد ولايت، جلوهگر مىشود. و آن ولايت امام
و پيشواى عالم اسلام است.
در آيات زير، اشارات رساى قرآن را به اين حقايق ظريف و دقيق ملاحظه مىتوان كرد:
يا أيها الذين امنوا لا تتخذوا اليهود و النصارى اولياء
اى گرويدگان بدين! يهوديان و مسيحيان را هم جبهگان و دوستان خود مگيريد.
بعضهم اولياء بعض آنان بعضى هم جبهه و دوست بعضى
ديگرند.
و من يتولهم منكم فانه منهم هركه از شما با آنان
پيوند برقرار كند، در حقيقت از آنان و در شمار آنان است.
ان الله لا يهدى القوم الظالمين حقا خدا گروه ستمگران
را هدايت نمىكند.
فترى الذين فى قلوبهم مرض يسارعون فيهم بيماردلان را
مىبينى كه به ميان جبهه كافران مىشتابند.
يقولون نخشى ان تصيبنا دائرة مىگويند (و بهانه
مىآورند) كه مىترسيم آسيبى به ما برسد.
فعسى الله ان يأتى بالفتح اوامر من عنده باشد كه خدا
فتح و فيروزى مومنان را برساند يا حادثهاى به سود آنان تدارك كند.
فيصبحوا على ما اسروا فى انفسهم نادمين و آنگاه (اين
بيماردلان) بر آنچه در دل نهان مىداشتهاند پشيمان گردند.
و يقول الذين امنوا اهؤلاء الذين اقسموا بالله جهد ايمانهم
و مومنان بگويند: آيا همين اينان بودند كه با سختترين سوگندها به خدا سوگند ياد
مىكردند؟!
انهم لمعكم كه ايشان با شمايند.
حبطت اعمالهم فاصبحوا خاسرين كارهايشان پوچ شد و بر
باد رفت و زيانكار گشتند.
يا ايها الذين امنوا من يرتد منكم عن دينه اى گروه
مومنان! از شما هر كس از دينش باز گردد.
فسوف يأتى الله بقوم يحبهم و يحبونه خداوند مردمى را
خواهد آورد كه آنان را دوست بدارد و آنان او را دوست بدارند.
اذلة على المؤمنين در برابر مومنان فروتن و مهربان
باشند.
اعزة على الكافرين در برابر كافران، شكستناپذير و
تسخيرناپذير باشند.
يجاهدون فى سبيل الله و لا يخافون لومة لائم در راه
خدا كارزار كنند و از ملامت ملامتگرى نهراسند.
ذلك فضل الله يؤتيه من يشاء اين فضل و بزرگوارى خدا
است كه به هر كس خواهد ميدهد.
والله واسع عليم و خدا گشوده دست و دانا است.
انما وليكم الله ولى (و مركز پيوندهاى اجتماعى) شما
فقط خدا است.
و رسوله و پيامبرش.
و الذين امنوا الذين يقيمون الصلوة و يؤتون الزكوة و هم
راكعون و آن مومنانى كه نماز را بپا مىدارند و زكوة را ادا مىكنند در
حاليكه در ركوعند.
و من يتول الله و رسوله و الذين امنوا و هر كه خدا و
رسولش و مومنان را پيوسته و هم جبهه خود بسازد.
فان حزب الله هم الغالبون پس بيقين حزب خدا همان
فيروزمنداناند. (مائده / 51 - 56)
يا ايها الذين امنوا اتقوا الله حق تقاته اى كسانيكه
ايمان آوردهايد! آنان كه شايسته است از خدا پروا گيريد.
ولا تموتن الا و انتم مسلمون و جان مسپريد مگر آنكه
تسليم محض باشيد.
و اعتصموا بحبل الله جميعا و لا تفرقوا و همگى به
ريسمان خدا دست زنيد و پراكنده مشويد. (آل عمران / 97 - 98)
